Η ηγουμένη του μοναστηριού είναι η μοναχή Πελαγία, ένα πρόσωπο με ιδιαίτερο πεπρωμένο.

Έχοντας πολλές σοβαρές ασθένειες, έφερε τις κακουχίες του μοναχισμού, το βάρος της ευθύνης για το μοναστήρι, και ταυτόχρονα τη σφραγίδα της εσωτερικής προσευχής, της ασυμβίβαστης χαράς και του χαρίσματος της αγάπης. Όσοι είχαν την ευκαιρία να επικοινωνήσουν με τη Μητέρα τη θυμούνται με μεγάλη ζεστασιά, ευγνωμοσύνη και σεβασμό. Οι συναντήσεις μαζί της έδωσαν σε πολλούς ανθρώπους στήριξη και παρηγοριά.

Η μητέρα Πελαγία γεννήθηκε το 1947 στο χωριό Πέλεκα της Κέρκυρας σε μια απλή και πολύτεκνη οικογένεια. Όταν ήρθε η ώρα να βαφτιστεί το κορίτσι, λόγω της φτώχειας της οικογένειας δεν υπήρχε νονά γι’ αυτήν. Οι γονείς έφεραν το παιδί στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα για βάπτιση και ζήτησαν από μια μοναχή που βρισκόταν εκεί εκείνη την ώρα να γίνει νονά της κόρης τους. Στη μέλλουσα μητέρα δόθηκε το όνομα Σπυριδούλα προς τιμήν του προστάτη του νησιού. Η καλόγρια που έγινε νονά της αποδείχθηκε ότι ήταν η ηγουμένη της Μονής Παντοκράτορα-Καμαρέλα και η πνευματική συγγένεια μαζί της καθόρισε τη μελλοντική ζωή του κοριτσιού. Στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια, πολλοί κάτοικοι της Κέρκυρας βρέθηκαν στα πρόθυρα της πείνας. Οι γονείς της μικρής Σπυριδούλας έπρεπε να έρχονται συχνά στο μοναστήρι για να πάρουν βοήθεια για να θρέψουν τα παιδιά τους. Όταν η Σπυριδούλα ήταν τριών ετών, η νονά της προϊσταμένη πρότεινε στους γονείς της να την αφήσουν στο μοναστήρι για να τους απαλλάξει από τη δυσκολία της φροντίδας της. Από εκείνη την ημέρα ζούσε στο μοναστήρι, μεγάλωσε εδώ, πήγαινε από εδώ στο δημοτικό σχολείο και επισκεπτόταν τους συγγενείς της στο χωριό. Όταν η Σπυριδούλα ήταν 17 ετών, προέκυψε το ζήτημα της τύχης της. Δεν ήθελε να φύγει από το μοναστήρι και πήρε μοναχικό μύρο εδώ και αργότερα έγινε ηγουμένη του μοναστηριού της πατρίδας της. Δεν ήταν τυχαίο ότι όταν οι αδελφές αποφάσισαν να χτίσουν μια μικρή οικιακή εκκλησία για να υπηρετούν και να προσεύχονται όταν δεν υπήρχαν επισκέπτες στο μοναστήρι, την εγκαινίασαν προς τιμήν της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου, μια εορτή που είναι κατά κάποιο τρόπο βαθιά προσωπική για τη Μητέρα.